tranen lachen.....

‘Wanneer mensen het hebben over gehandicapte kinderen, zetten ze een gelegenheidsgezicht alsof ze het hebben over een ramp. Ik zou nu eens willen proberen om het met een glimlach over jullie te hebben. Ik heb om jullie moeten lachen, en niet altijd ongewild.’

Aan het woord is Jean-Louis Fournier, vader van twee gehandicapte zonen. Hij schreef een boek over wat hun geboorte met zijn leven heeft aangericht. Geen stroop, geen valse goedheid, en zeker geen eind goed al goed in dit kleine boekje. Wel veel (zwarte) humor, pakkende eerlijkheid en stillevens met woorden. Zijn zonen doen hem eerder aan E.T. denken dan aan Tarzan, hij beeldt zich in dat letters voor hen als colonnes mieren zijn, die ze willen platdrukken, hij schrijft hoe het familiealbum zo plat als een pannenkoek is, ‘de onthutste en gebutste smoeltjes van mijn twee jochies’ doen het niet zo goed op foto. Je wordt er heel stil van, als je uitgelachen bent.

Als je één boek leest in de kerstvakantie, laat het dan dit zijn: ‘Waar gaan we heen, papa?’ van Jean-Louis Fournier. Daarmee blijf je gegarandeerd met je voeten op de grond; laat het zweven maar aan de engelen over.

een tip die ik vond op de blog van Evelien

moet ik zeker doen,

dit boek lezen

(want ik heb er ook eentje, zo'n kindje, dat 'gebutst' ter wereld kwam)

en dan geef je ik binnenkort mijn eerlijke mening ;-)

(over het boek)